ณ โรงงานขนมปังห่องหนึ่งใน ชิคาโก้
รอบๆ โรงงานแห่งนี้..
มีฝูงนกพิราบอยู่ฝูงหนึ่ง อาศัยอยู่บริเวณนั้นมานานหลายปี
เดิมนกพิราบฝูงนี้ อพยพมาจากที่อื่น
พอเห็นบริเวณรอบๆ โรงงานขนมปัง มักมีคนงาน เอาเศษขนมปังมาทิ้งบ่อยๆ
นกพิราบฝูงนี้ ก็เลยยึดเอาบริเวณรอบๆ โรงงานขนมปัง เป็นที่อยู่อาศัยไปซะเลย

5 ปีผ่านไป....

นกพิราบฝูงเดิม เพิ่มจำนวนลูกๆ หลานๆ มากขึ้นจำนวนมาก
ทุตัวเติบโตมาด้วยเศษขนมปังเหลือทิ้ง รอบๆ โรงงาน

จนถึงวันที่โรงงานขนมปัง ต้องปิดกิจการลง

รอบๆ โรงงาน ไม่มีเศษขนมปังเหลือทิ้งอีกต่อไป...
นกพิราบฝูงเดิม หิวโหยเป็นอย่างมาก
เพราะที่ผ่านมา นกทุกตัวรู้แต่ว่า ถ้าอยู่ที่นี่
จะมีเศษขนมปังกินไปตลอดชีวิต มั่นคง และไม่มีวันอดตาย

เดือดร้อนไปถึงผู้ว่าการรัฐชิคาโก้ ต้องรีบระดมสมอง เพื่อช่วยฝูงนกพอราบจำนวนมากโดยด่วน

สิ่งที่ผู้ว่าการรัฐชิคาโก้ชิคาโก้ทำ ไม่เพียงแต่ทำให้ฝูงนกพิรายจำนวนมากนี้รอดตาย
เค้ายังไม่ใช้งบประมาณซักดอลล่าเดียว
และเป็นการแก้ไขปัญหาอย่างยั่งยืนอีกด้วย..

สิ่งที่ผู้ว่าการรัฐชิคาโก้ทำคือ..
เขาทีมงาน จับนกพิราบอพยพจากที่อื่น มา 1 ฝูง
แล้วเอามาปล่อยรวมกับฝูงนกพิราบที่กำลังจะอดตาย รอบๆ โรงงานขนมปังที่ปิดตัวลงไป

สิ่งที่ฝูงนกพิราบอพยพต่างถิ่นทำไม่ใช่วิธีพิเศษอะไรเลย
มันแค่ใช้ชีวิตปกติอย่างที่มันเคยทำ
คือ บินออกไปหาอาหารจากที่ต่างๆ
เพื่อเลี้ยงชีพ เพื่อเลี้ยงลูกน้อย

สิ่งพิเศษที่เพิ่มขึ้นมาคือ ฝูงนกพิราบฝูงเดิมที่กำลังจะอดตาย รอบๆ โรงงานขนมปัง
เห็นสิ่งที่ฝูงนกพิราบอพยพต่างถิ่นทำ และแค่ "ลองทำตาม"

จนถึงวันนี้..
บริเวณรอบๆ โรงงานขนมปังที่ปิดตัวลง ไม่มีฝูงนกพิราบอาศัยอยู่
พวกมันไปอพยพ ไปใช้ชีวิต ในแบบมันเอง

สิ่งที่พี่อาร์ตอยากบอก...
ที่ผ่านๆ มา..เราอาจเคยคิดว่าชีวิตที่เราใช้อยู่..
จะมีกินไปตลอดชีวิต มั่นคง และไม่มีวันอดตาย

ถึงวันนึง..
วันที่ฟ้าฝนไม่เป็นใจ..
วันที่่เศรษฐกิจแย่..
วันที่เกิดโรคระบาด...
วันที่เราเริ่มรู้สึกไม่มีความสุข..เหมือนเดิม

ใช้เวลาว่างที่เรามี..
เพิ่มทักษะด้านต่างๆ ให้มากขึ้น..
เพิ่มทักษะ ไม่ต้องเก่ง ไม่ต้องใช้เงิน
แค่ฟังซ้ำๆ พูดซ้ำๆ ทำซ้ำๆ จนเก่ง..เป็นนิสัย
จนเราไม่กังวล..ว่าวันนึง โรงงานขนมปังปิดตัวลง ครอบครัวเราจะไม่อดตาย..

คำถามนึง ที่พี่อาร์ตอยากฝากไว้

หลังจากพ้นวิกฤษ COVID19 นี้ไป...
เรา..มีทักษะอะไร เพิ่มมาบ้าง??